İnsanın bebeğini ilk gördüğü an var ya hani,o kesif acının fonunda öylesine bir duygu ki,ölüyorken yeniden doğmak gibi...O kokladığın an var ya hani,gözlerinden yaşlar süzülürken, sahi burası olmalı cennet dediğin...
Leylamızı kucağımıza aldığımızda J ile sarılıp sıkıca birbirimize, ağlamıştık bir süre...Başka bir şey yapamamıştık aciz kalmıştı kelimelerimiz...Hani ustanın dediğince kifayetsiz...
Anlatamamıştık bir süre neydi bu hissettiğimiz...
Teoyu kucağıma verdiklerinde ağrım çoktu ve kendime gelememiştim tam olarak...Anlıyor ve fakat
"davranamıyordum "
Ne bebeğimi kucaklayabildim,ne doğru dürüst sevincimi gösterebildim.
Zaten çok sürmedi,hastaneye geri dönmesi gerekti...Onu hastaneye yetiştirme sürecim öylesine Kemalettin Tuğcu hikayelerini andırır ki, ne siz merak edin,ne ben bahsedeyim...Yoğunbakıma emanet ettiğim an bir
" Oh ! " dediğimi bile hatırlıyorum,Ahmet doktorda artık, emin ellerde kabilinden...Ama o kadar kanatan bir süreç ki,ışık hızında şükürden özleme dönen...
O kara kışta o buz gibi bembeyaz gecede ertesi gün eve yalnız dönmek zorunda kalmıştım.O zamana kadar içimdeki dehlizlere akıtıp durduğum gözyaşlarım, parlak rengi artık solmuş,nemli saç ve ter kokulu bir sarı dolmuşun en arka sırasında cam kenarında kulağıma gelen müziğin de kışkırtmasıyla " Şunu uzatırmısınız " ımın yorgun,korkulu,telaşlı ve zavallı tonunu duyuvermemle elimde kalan demir 1 lirarıma baka baka sızım sızım dışarı süzülmüşlerdi eve gelene kadar yanımda oturan yaşı geçkince adamı çokça telaşlandırarak...
Eve gelip üzerimi değiştirirken,Leylayı uyuturken, birşeyler atıştırırken,düşünürken,J ye sarılırken hep ama hep devam ettiler gözlerimden süzülmeye çaresizce...
Öyle ki artık tam yatmışken bir dakika bile duramadan tekrar başlıyordum,yine ve yine ve yine...
Bir anda bir ışık yandı içimde...Yine hızla biyerlere gittim...Geçmişimde,kavuşması olmayan aşklarımda nasılsam öyleydim şimdi...Durumu farkedince kederden iki büklüm olmuş kalbim bir de hızlı hızlı atmaya debelendi...İçim kıyıldı...Acım arttı sanki bunun A Ş K olduğunu anladığım o an...
Binlerce şükür olsun kavuştum Teoma...Allah evlatlarından kimseyi ayırmasın, bizi de... Ama birbiriyle bu kadar alakasız gibi görünen ve fakat bu denli aynı başka duygu var mıdır diye merak eder dururum o günden beri...
...
Neden üzdüm sizi şimdi bunları anlatarak?
Affedin...
Aşk yüzünden böyleyiz ve bu çok zor...
Bebeklerim ve ben, gece-gündüz biradalığımızı,bağlarımızı,bağımlılıklarımızı,alışkanlıklarımızı,öpüşüp koklaşmalarımızı,rutinlerimizi,yapmayı hep ama hep çok sevdiğimiz şeyleri,hiç ama hiç sevmediğimiz halde yapmak zorunda olduklarımızı,kısacası hiç ayrılmamış bir ana-oğul olmayı ve hiç ayrılmamış bir ana-kız olmayı bir yana bırakıp usulca, ( ki Leylamla bunun küçük bir eskizini geçen yıl yapmıştık onun için level 2 artık :) ) başka bir sayfaya geçiyoruz kalbimiz pıt pıt,çokça heyecan ve o derece keder içinde...
Anne artık işine dönüyor,öğretmeye...
Ne kadar anneyse, o kadar anne hala, hatta daha bile çok anne...Ama ne kadar öğretmense hala o kadar öğretmen olup olmadığını merak etmede bir taraftan :)
Eli hala bebeklerinin üstünde...
Kalbi evde...
Bu günlerde biz işte böyleyiz,kendimizi tutmazsak yerle yeksan olmaya meyyal ama bir o kadar güçlü, bir o kadar mağrur...Ve heyecan içinde günün getirdikleriyle...
:)
