periler

Hiç size de olur mu?

Bazen uyandığımda anlarım ki  ''  g e l m i ş l e r   ''


Sanki ben yatağımda uyurken sihirli çubuklarıyla gelip tüm endorfin ve serotonin deposu,sabır,tefekkür,hatta şükür,metanet,soğukkanlılık,olgunluk ne varsa alıp götürmüşler...
Düşük omuzlarım,kuru cildim,ve fersiz gözlerimden anlarım.
O sabah anne şapkamı değil takmak bir kutuya koyup kimsenin bilmediği biyere saklamak dürtüsü olur içimde...
Her zaman kaldırabildiğim ağırlıklarla sınanırım ilkin, anakucağını şurdan şuraya kaldıramam.Gözümün ucunda gözyaşım,yeltensem iki yumurtayı bir araya getirip kıramam sanırım...
Soru sorulmasın isterim hiç...Mavi gömlek nerede,marketten ne lazım,kedinin maması var mı hepsi bilinsin, yolda yürürken beni kimse görmesin,bebekler ağlamasın,telefonum  çalmasın,bu gün hiç bir şey olmasın,bu gün  ben yokum,suretimdir gezinen ortalıkta aslım bambaşka diyarlarda bu böyle bilinsin isterim...

Ah nasıl özlerim delice sadece sessizliği ve yalnızlığı...Hatta hepsinden de öte karanlık odam,yorganım,yastığım ve ben nasıl da bahtiyarım...

Seslenseler duymam,çağırsalar gitmem bir garip halde olur korkarım sonunda kendimden.Bir sonraki adımda neyi yapacağımı kestirememek ürkütür beni...

Akşam çökmeye başladığında usuldan derin bir oh çekerim sonra...Yakındır çünkü herşeyin yavaş yavaş sessizliğe bürünmesi...Adeta uzaktan izler gibi hissettiğim, o gürültüyle yenen akşam yemeğinin kırıntılarını usulca topladıktan sonra masadan,ev ahalisinin bir bir uykuya teslim olma anını adeta nefesimi tutup beklerim...

Neyse ki insaflıdırlar, bir kaç gün sürse de alıp götürdüklerini geri getirmeleri, bazen sabahına iyi uyanırım...
Eskisi gibi olmak tamamlanmışlık hissi değil de '' güzellikler bahşi '' olarak algılanır bünyede...Bana ait olanları yokluklarında duyulan özlemle,şükranla bağrıma basarım.