GEZİ yazısı

  Bi sabah her sabahki gibi uyandık,çok değil bir iki hafta önce...
  Kuş cıvıltıları ilişmekteydi  kulaklarımıza...Derken başka sesler karıştı,gidip görmek isteyeni çok oldu canına kıyılacak ağaçların.Toplaşılıp gidilme de değil,duyanı geldi..Bakıldı ki iş ciddi..Öyle böyle değil sahiden gidiyor elden hemen herkesin bir anısının olduğu park...
  Bi kısmı gelinliğinin eteklerini sürüyerek geçmiş,bi kısmı yorgunluk atıp bi bardak çay içmeye uğramış,bi kısmı da benim gibi, belki  de bir daha  dünya gözüyle hiç göremeyeceği çok sevdiği birine orada  elveda demiş pek çok arkadaşımla, hepiniz gibi ortak anılarımızın olduğu o parkta...

 Koyverip olan biteni  oraya, dönmeye  içleri elvermedi,orada o 'konuşamayan ' ların dili olarak,yeşilden yana kalmak istediler haliyle...''Bizim de fikirlerimiz var..Bizim de söyleyeceklerimiz var...Başkası gibi algılanmak istemiyoruz,bizi de duy!!!'' demek istediler bir de, hepimiz için...Oraya gidemeyip kalbi orada olanlar adına da ...

OLAN OLDU !!!

Karıştı herşey,her ses buna ... Sonra ansızın başka renkler süzüldü içeri usulca,diyemediklerini demek istediler bu kez bambaşka niyette olanlar onlar üzerinden..Her kafadan bir ses çıkıyordu..Ama duymak için eğildiğinde insan, bu kez başka seslerdi çınlayan kulaklarda, başkalaşmıştı dava...

Sonra hayatımızda hiç olmadığımız kadar ''online''olduk,ve ben  hayatımda ilk kez yaşadım bu kederi... Sosyalleşmek adına paylaşımda bulunduğumuz sitelerdeki  güruh birbirine girmişti zira...
 ...

Birini yaşamıma alırken örtülerle mi bezeli,orasından burasından halkalar mı sallanmakta,yoksa resimlerle mi kaplı  her bir yanı bakmam ki,ruhuma duyumsattıklarındandır onu içeri buyur edişim...Bedenindeki çul çaput,yazı çizi,resim,halka değil.
Herkesi anlamaya çalışırken içim şişti ,ama ötekileştirmemeye özen gösterdim kah yazarken,kah okurken,   kah bi başkasını dinlerken, hem sonra yazılanları okumak,izlemek,bizzat orada olamayan için öyle zordu ki,bilemiyordun bi yerden sonra hangisi doğru hangisi yanlış...Yalan ve gerçek arası biyerde,evet evet ARAF ta gezinmedeydik nicedir çoğumuz çaresizlik içinde ...

...

BARIŞ iken alt metni olup bitenin temelinde...SEVGİ...BİRLİK...BERABERLİK...

Baktım herkes birbirini siliyor arkadaşlıktan,takibi bırakıyor ''Artık ne işim olur ki benim senle ''diyerek...

Hani birbirimizin sesine kulak vericektik ?

Ama onlar neler yaptılar....

Hani ''onlar'' ve ''biz '' olmayacaktı adı...HEPİMİZ olacaktı ?

...

Tam '' Böyle zulüm olur mu arkadaş,emir kulu diyorsun,baksana nasıl da asılmış saçına kızın,bu mudur emir kulu olmak,ölümüne kovalarken hiç de öyle görünmüyor '' diyen iç sesine kulak veriyor insan, sonra ''Yahu polisi çekmeyin artık yeter...Biz de insanız!!!'' diye ağlayan bi polisin videosunu izlerken çaresizliğine üzülüyor,ve ansızın yüzüne  biber gazı dayamış var gücüyle sıkan polise ''sen şehit olsan ben ağlardım '' deyiveren kızı duyunca  oracıkta gözlerinin dolduğunu farkediyor,kalbinin ezildiğini...

İNSANız hepimiz..Ve bizi güzellik kurtarmalı...Başka bir insanı SEVMEKle başlasın yeniden herşey diye tıpkı o güzel şiirde olduğu gibi...

Ama haksızlığa uğradığını,anlaşılmadığını,acı çektiğini söyleyenlerden bazıları  ''öteki '' üzerinden atıp tutarak tatmin etti kendini sonra...Aşağılayarak ''ötekini '' kapanacaktı sanki  açık ve sızım sızım szılayan yaralar...''Öteki''nin başına eş değer birşeyler geldğinde sanki alınacaktı olanların öcü...

Kalbim ağrıyor artık YETER...
Kalbim ağrıyor ,kırk yıldır aramıza politik bi söylemi sokmadan gül gibi geçinip gittiğim,içimdeki yerini hiç değiştirmediğim,pamuklar içinde baktığım dostluklarımın - kim bilir nasıl gaza gelinerek birkaç saniyede  aşağı kalmayalım  ivediliğinde RT edilmiş ya da çiziktirilmiş paylaşımlarını kederle okurken-  ne olursa olsun örselenmemesini dilerken ...

''Ben onun gibi düşünmüyorum diye acaba beni silmiş midir?'' vesvesesine kulak vermek beni kendimden utandırdı bu sabah...

Kendimi gül gibi geçinip giden, artık kardeş olmuş azınlık ve Türk beraber  yaşayan mahallenin olaylar karışınca kederlenen yaşlı teyzesi gibi hissettim...

Neden çokrenkli olamıyoruz?İlla bir midir yol?

Herkes gitmek istediği yerden gitsin, ama  en sonunda ortada buluşup el ele tutuşalım yine?

Olmaz mı öyle?