Her uyandığımız sabah eşsiz,biliyorum elbet her günümüz hediye...Ama şu günler var ya şu günler...
Uyandığımızda ekseri gün doğmamış oluyor herşeyden önce.Bu sebeptendir ki Leyla önce salonda gezinip her daim açık olan pencere manzarasında dışarıya ait birşey göremeyince " Annecim daha gece,uyanmamıza da, okula gitmemize de gerek yok ki..." diye geveliyor da geveliyor.Uyandıktan sonra en geç 20 dk içinde de babasıyla yola koyuluyorlar.
Bu günlerde ben düşünsem kırk yıl aklıma gelmeyecek rahatlıkta ormanın derinliğindeki evimden ayaza başımı uzatıp güne ilk " merhaba" dan sonra yemyeşilin içinde kıvrılarak kendi kafasına göre gidiyormuş gibi görünen yolda aklımdakilerle yürüyorum okuluma...
Öğretmeye...
Bu günlerde hayatımda hiç olmadığım kadar yakın oturuyorken işime,hiç olmadığım kadar da uzak yakaladım kendimi kendime.. Durmadan konuşan iç sesim! Sana haksızlık etmek değil inan ki niyetim.Demek istediğim : kelimelerim,aklımdakiler,kalbimdekiler ve dilimdekiler öylesine farklıyken birbirinden,bu günlerde ben teselli eder buldum kendimi yeniden tekdüzeliği yakalamaya dair...
Ya buna ne demeli?
:)
fotoğraf: M.A.BAŞPINAR
kuzum iç sesinin de yüreğinin de kaleminin de hayranıyım...sen nasıl güzel yürekli bir insansın:))
YanıtlaSilkuzum iç sesinin de yüreğinin de kaleminin de hayranıyım:))sen nasıl güzel yürekli bir insansın böyle...
YanıtlaSilAh Eylemim...Teveccühün arkadaşım...Çok teşekkür ederim, asıl sen kendine bak! :)
Sil